نشست نكوداشت دكتر آشوری برگزار شد

به گزارش ليزنا، نشست نكوداشت دكتر آشوري با حضور دکتر محمد آشوری، مهندس کاظم آرمان پور و دکتر حسینی نیک با حمايت مرکز نشر جهش و مجمع علمی و فرهنگی مجد روز پنجشنبه 28 ارديبهشت 1402 در سراي علمي-فرهنگي دانشگاهي سي و چهارمين نمايشگاه بين المللي كتاب تهران برگزار شد.

مهندس آرمانپور در ابتدای نشست ضمن خیر مقدم به حضار گفت: امروز را ما به فال نیک می گیریم که اولین جلسه نکوداشتمان در انجمن علمی-فرهنگی ناشران کتاب دانشگاهی با استاد گرانقدر دکتر محمد آشوری رقم خورده است.

دکتر حسینی نیک در ادامه گفت: در محضر استاد هستیم و این اولین نشستی هست که ما در انجمن ناشران دانشگاهی برای نکوداشت پدیدآورندگان عرصه علم و دانش انجام داده ایم. امیدواریم این نشست نقطه قوتی باشد برای استادانی که در عرصه های مختلف علمی از جمله حقوق زحمت کشیده اند، تا قدر این عزیزان را بدانیم و بیش از پیش به آنان تکریم ورزیم.

دکتر محمد آشوری ضمن تشکر از دکتر حسینی نیک و مهندس آرمان پور، گفت: من در سال 1321 در قزوین متولد شدم و رشته طبیعی را انتخاب کردم. آن موقع ها دو تا سیکل وجود داشت. بعد از شش کلاس سیکل اول و بعد سیکل دوم بود که من طبیعی را انتخاب کردم و به مدت یکسال در آنجا تحصیل کردم، بعد از چند وقت متوجه شدم که رشته طبیعی نیاز های من را نمی تواند برطرف کند و فکر کردم که باید بروم به رشته طبیعی. همان موقع بخش‌نامه ای آمد که اجازه تغییر رشته را به من می داد و من نیز این فرصت استفاده کردم. بعد از مقطع دیپلم علاقه داشتم به دانشکده حقوق بیایم و گفتم که گاهی اوقات که صبحها به دبیرستان می رفتم از جلوی شهربانی و بعد دادگستری گذر کرده و بعد به دبیرستان محمدرضا پهلوی می رفتم، میدیدم که صبحها یک مرد محترم و با ابهتی چیزی که در جامعه ما الان متاسفانه نادیده گرفته می شود، این مرد رئیس دادگستری قزوین بود. من اغلب ایشان را می دیدم، از آن طرف بارها دیده بودم که یک پاسبانی دست یک مجرم را دستبند زده و خیلی غیرمحترمانه آن را به دادگستری می برد. شاید این عوامل در من اثر کرد و باعث شد تا من رشته حقوق را انتخاب کردم. احساس می کردم که این بی عدالتی باید به نحوی از بین رود و وارد رشته حقوق شدم.

آشوری ادامه داد: در دانشکده حقوق به مدت چهار سال درس حقوق را گذراندیم و بعد اعلام کردند که من نفر اول در آن چهار سال شده ام. شخصا برای من امکان رفتن به خارج وجود نداشت ولی بعد ها موقعیتی پیش آمد که باعث شد تا من به خارج سفر کنم.  در خارج من زبان فرانسه را انتخاب کردم. در فرانسه،  آن موقع ها مدرک لیسانس ما را قبول داشتند منتهی مقطع فوق لیسانس در ایران وجود نداشت. پس من قبل از رفتن به خارج، مقطع دکتری را ثبت نام کردم. این بود که ما از مهر سال 1343 تا خرداد 1344 این مدت را ما به دوره دکتری ایران در دانشکده حقوق گذراندیم. بعد از اینکه اعزام شدیم تا سال 1350 در فرانسه بودم و بعد از آن که برگشتم به استادی در دانشکده حقوق مشغول شدم. در انقلاب فرهنگی که شکل گرفت، همراه تعدادی از همراهان، دانشکده مدتی از حضور ما پاکسازی شد. بعد از انقلاب فرهنگی و باز شدن دانشگاه ها امکان تدریس وجود داشت. بعد دادن احکامی که صادر شده بود در انقلاب فرهنگی، ما را بازنشسته کردند. و بعدا که آن احکام لغو شد، ما توانستیم وارد دانشکده شویم. به هیچ وجه نه من و نه بقیه دوستان، هیچ کدام به این فکر نیافتادیم که برای همیشه  به خارج از کشور برویم.

آشوری در پایان گفت: حدود نیم قرن بار دانشکده حقوق به ویژه بار مالی دانشکده -که اگر خوب مدیریت نشود دانشکده به هم میریزد-روی دوش من و دوستان من بود تا وقتی که بازنشسته شدیم. در سال 1388 دانشکده آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، به مدیریت رئیس وقت دانشکده آقای طاهری که بسیار مرد محترمی بود، من به خاطر ایشان تصمیم گرفتم به آن دانشکده بروم. و فعالیتم را ادامه دادم تا الان که یک درس در دوره مقطع کارشناسی ارشد و یک دوره در مقطع دکتری دارم و مشغول به تدریس هستم، تا به دانشجویان و محققان در حد بضاعت دانش خودم کمکی کنم.

گزارش: غزاله ورقائی