گنجی پنهان در دل میز امانت کتابخانه

لیزنا: میز امانت، ویترین کتابخانه هاست. کارکنان بخش امانت وظایف مختلفی را بر عهده دارند از شلف خوانی و وجین منابع، راهنمایی مراجعان در جستجو و بازیابی منابع تا گردش و امانت منابع و.... همه و همه بر عهده همکاران این بخش است. کارکنان این بخش با توجه به اینکه با مراجعان کتابخانه ارتباط مستقیم دارند، معمولا باید از روابط عمومی بالایی هم برخوردار باشند. رضایت مراجعان و کاربران هر کتابخانه ای در گروی بازخوردهای مناسب کارکنان بخش امانت است. بر همین اساس این بخش از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است .

روحیه بالای همکاری، بزرگ منشی، و سخت کوشی ویژگی های بارز و برجسته یکی از کتابداران با سابقه و مجرب کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه سمنان، محمد عارف حمیدی است. انسانی آرام، شریف، بی ادعا، سخت کوش، با استعداد و دارای اطلاعات عمومی گسترده که بالغ بر 30 سال از عمر گرانقدرش در میز امانت کتابخانه های دانشگاه سمنان سپری شده است. همنشینی و هم صحبتی و همکار بودن با ایشان، برای همکاران کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد افتخاری بزرگ است، بر این اساس فرصت گفتگو با ایشان را مغتنم شمرده و  در این گفتگو پای حرفهای ناگفته ایشان نشسته ایم.

لیزنا: لطفاً در ابتدا خودتان را برای مخاطبان لیزنا معرفی بفرمائید؟

محمد عارف حمیدی: محمد عارف حمیدی هستم،  55ساله ، متولد شهر شیرگاه (شهرستان سوادکوه شمال)- سال 1366 با انتخاب رشته کتابداری وارد دانشگاه فردوسی مشهد شدم آن زمان ما فقط حق 14 انتخاب رشته را داشتیم و کتابداری آخرین انتخابم بود. سال 1368 با پایان دوره کاردانی کتابداری به خدمت مقدس سربازی فراخوانده شدم و 2 سال سربازی را خوشبختانه و به حمد خدا در کتابخانه عقیدتی ستاد کل مشترک ارتش تهران گذراندم .

لیزنا:در دوره خدمت سربازی هم در خدمت کتابخانه بوده اید؟

محمد عارف حمیدی: بله، بخاطر اینکه من شیرین ترین خاطرات کار در کتابخانه را در کتابخانه عقیدتی ارتش تجربه کردم و برخورد خوب مسئولین و نگاه مثبتی که به من کتابدار در آن زمان داشتند، باعث شد این دوران برایم جالب و جذاب باشد. همچنین  به علت اینکه این نقطه شروع کار من در کتابخانه و مرتبط با رشته خودم بود مرا به آینده این شغل علاقمند و امیدوارتر کرد.

لیزنا: بعد از پایان خدمت سربازی، چگونه وارد فضای کاری کتابخانه شدید؟ از کجا شروع کردید؟

 محمد عارف حمیدی:  سوم بهمن  سال 1372 بر اساس اعلام نیاز مجتمع آموزش عالی سمنان (نام سابق دانشگاه سمنان فعلی) به کتابدار، به عنوان کتابدار کتابخانه مهندسی این مجموعه ، استخدام شدم و ادامه کار، پای میز امانت کتابخانه ارتش و سر و کار داشتن با مراجعان در میز امانت کتابخانه مهندسی  و سایر کتابخانه های دانشکده ای دانشگاه سمنان برایم رقم خورد.

 لیزنا: کتابخانه مهندسی از نظر منابع و اعضا در آنزمان چه وضعیتی داشت؟

محمد عارف حمیدی: آن زمان کتابخانه مهندسی بالغ بر 7000 جلدکتاب داشت و به  علت پذیرش دانشجو صرفاً در دو رشته برق و عمران آن هم در مقطع کاردانی و کارشناسی هیچ پایان نامه ای نداشتیم، تعداد نشریات تخصصی و عمومی، محدود به حدود 15 عنوان بود و حدود 200 عضو کتابخانه داشتیم و بعدها افتخار خدمت در میز امانت کتابخانه های سایر دانشکده های دانشگاه سمنان هم نصیبم شد از جمله روانشناسی، دامپزشکی و چندین سال در علوم انسانی و در حال حاضر با ادغام کتابخانه دانشکده های داخل پردیس دانشگاه سمنان در کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد و باز هم در میز امانت انجام وظیفه می نمایم.

شرایط کتابخانه آن زمان با زمان فعلی فرق کرده، امروز  تعداد کتابهای کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه سمنان قابل مقایسه با آن زمان نیست. هزاران پایان نامه و سی دی و... و هزاران عضو فعال دارد و دارای دو مخزن بزرگ و غنی از منابع قابل امانت اسناد است که بنده در مخزن شماره یک که بیش از هفتاد هزار عنوان منبع دارد مشغول به خدمت هستم، یک زمانی  هفت هزار منبع  امانت داده می شد و امروز در مخزنی هستم که حداقل هفتاد هزار منبع قابل امانت و مطالعه دارد و این بخاطر علاقه ای است که به میز امانت دارم و می توانم خیلی راحت و به نقل از همکاران چشم بسته کتاب را سرجایش پیدا کنم.

لیزنا: در طول سالیان خدمت در کتابخانه از میان بخش های مختلف آن، چرا میز امانت گزینه انتخابی شما بود؟

محمد عارف حمیدی:بخش امانت و به ویژه میز امانت برای من جذابیت خاصی دارد. من پویایی و در رفت و آمد بودن مراجعان را دوست دارم و از سکون و یکجا نشینی و یکنواختی گریزانم، ضمن اینکه کار در این بخش آرامش توام با لذت خدمت رسانی و ارتباط مستقیم با مراجعان را برای من به همراه دارد و پشت این میز فارغ از دغدغه های روزمره هستم.

لیزنا: نوع نگاه و رابطه خودتان با کتاب و کتابخوانی چگونه است؟

محمد عارف حمیدی: کتاب برای من قداست خاصی دارد، از نگاه من کتاب ابزار کارم نیست، کتاب حرمت دارد چرا که معجزه خداوند برای انسانها هم کتاب آسمانی است یعنی قرآن. پیشترها و در طول سالیان خدمتم هر فرصتی که دست می داد کتاب می خواندم سالهای دور از خانواده واقعاً شبی یک کتاب می خواندم و انس با کتاب چاشنی هر روزه زندگیم بود، ولی این روزها متاسفانه کمتر شده است.

لیزنا: آینده میز امانت کتابخانه ها به ویژه کتابخانه دانشگاهی را چگونه می بینید؟

محمد عارف حمیدی: به نظرم آینده روشنی در پیش روست چرا که از زمان خدمت من در میز امانت کتابخانه که جستجو از طریق برگه دان های مختلف (پدیدآور، موضوعات، عنوان) انجام می شد و عضویت و امانت بصورت دست نویس و سنتی صورت می گرفت تا الان که اکثر امور کتابخانه از جستجو گرفته تا تمدید و رزرو و عضویت، استفاده از نشریات الکترونیکی و...تقریباً همگی بصورت الکترونیکی انجام می شود، گامهای ارزشمندی در حوزه توسعه کتابخانه ها برداشته شده است. مسلماً نفوذ و پیشرفت فناوریهای نوین در قلمرو کتابخانه ها در توسعه خدمت رسانی در پشت میز امانت نیز بی تاثیر نبوده و نخواهد بود. پس نوید روزهای روشن در آینده ملموس است.

لیزنا: اگر پیام یا سخن ناگفته ای وجود دارد که در طول گفتگو از شما سئوال نکردم و به نظرتان مهم است بفرمائید؟

محمد عارف حمیدی:اخلاق مداری، علاقه به کار و برقراری ارتباط بهینه و درست با مراجعان به همراه  رضایت کتابدار از کار در کتابخانه از مهمترین فاکتورها در رضایت مراجعان است در همه این سالهای خدمت 30ساله ام سعی کردم تا آرام، صبور و راضی باشم و سخت کار کنم ولی قطعاً کاستی هایی هم در کارم بوده. امیدورارم که هم خداوند و هم مراجعان از کار من راضی باشند.

 لیزنا: آقای حمیدی از اینکه با آرامش، حوصله و منش مودبانه و سراسر بی ادعا وقت خود را به این گفتگو اختصاص دادید صمیمانه سپاسگزارم.

محمد عارف حمیدی: خواهش می کنم، برای من هم این گفتگو بسیار عالی بود و من هم از شما تشکر می کنم امیدورارم که خوانندگان لیزنا هم از این مصاحبه لذت ببرند.

گفتگو: پروانه کاشانی، کارشناس ارشد علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه سمنان