«مارک تواین» بسیاری از کتاب هایش را گم کرده بود!

به گزارش لیزنا، یک کارشناس  45 سال است که برای پیدا کردن آثار «مارک تواین» تلاش می کند.

چه  می شد اگر شما می توانستید فهرستی از آثاری که «مارک تواین» (Mark Twain) خوانده بود و همچنین همه کتاب های متعلق به وی را ایجاد کنید؟ «دکتر آلن گریبن» (Dr Alan Gribben)، معاون «دایره مارک تواین آمریکا» (Mark Twain Circle of America) 45 سال گذشته را صرف این کار کرده است. اما چرا؟

ایده خواندن کتاب های مورد مطالعه نویسندگان جدیدتر نظیر «فیلیپ روث» (Philip Roth) یا «جان آپدایک» (John Updike)، غیر معمول نیست؛ «روث» کتاب های خود را به «کتابخانه عمومی نیوآرک» در «نیوجرسی» واگذار کرد؛ کتاب های «آپدایک» نیز به «کتابخانه هاتون  دانشگاه هاروارد» رفت. اما «روث» و «آپدایک» با «تواین» تفاوت داشتند.

اسم واقعی «تواین» «ساموئل لانگورن کلمنز» (Samuel Langhorne Clemens) بود. او به عنوان کاپیتان کشتی بخار روی رودخانه زندگی می کرد و سفرنامه ها، رمان ها و داستان هایی ماجراجویانه در مورد بردگان فراری می نوشت.

سوال اینجاست که آیا «تواین» موافق بود فهرستی ایجاد شود که محل دقیق هر کتابی را که متعلق به او بود، مشخص کند؟

در مکتب جدید تاریخ نگاری اندیشه های ادبی، متن از نظر نویسنده مورد بررسی قرار می گیرد. خدا نکند کسی داستان مارک تواین به نام «جست و خیز قورباغه ولایت کالاوراس» (The Celebrated Jumping Frog of Calaveras County) را بخواند و فکر کند که این فقط یک داستان خنده دار است!

برای فهم آن تاریخدان های جدید باید تمام ‌مطالب مربوط به قورباغه را که در ذهن «مارک تواین» بوده است، بدانند. نگاه اجتماعی سیاسی به قورباغه در سال ۱۸۶۵ چه بوده؟ آیا «مارک تواین» دوزیستان را به عنوان حیوان خانگی نگه میداشت؟ او چه کتاب هایی در مورد قورباغه ها خوانده بود؟

جواب دادن به این سوال ها سخت است. علاوه بر قایق سواری، «مارک‌تواین» کارهای دیگری هم داشت که نیازمند سفر کردن بودند؛ معدن‌کاو و مکتشف، گزارشگر و سخنران. پس شکی نیست که بیشتر اوقات کتاب هایی که با خودش حمل می کرد، گم‌ می شدند.

در یکی از سفرهایش یک صندوقچه باارزش را گم‌کرد و یکبار هم متوجه شد که کتاب «رابینسون کروزو» را در قطار جا گذاشته است. دختر «مارک‌تواین» پدرش را دوست داشتنی ترین مردی که دیده است اما فراموشکارترین آدم می داند.

ولی در دفاع از «تواین» باید گفت که سایر نویسندگان مهم نیز با جا گذاشتن کتاب هایشان کار را برای متخصصان سخت کرده اند. مثلا «اف اسکات فیتزگرالد»(.F Scat Fitzgerald)  زمانی که اساس کشی می کرد کتابش را گم‌کرد و «ارنست همینگوی» (Ernest Hemingway) تعداد زیادی از کتاب هایش را در کوبا جا گذاشت.

«گریبن» توضیح می دهد: مطالعات دقیق برای شناسایی محتویات کتابخانه های اصلی نویسندگان آمریکایی آغاز شده است (بین دهه 1940 و دهه 1960)؛ یعنی لیست  کتاب هایی که «رالف والدو امرسون» (Ralph Waldo Emerson)، «هرمان ملویل» (Herman Melville)، «امیلی دیکنسون»(Emily Dickenson)  و دیگران خواندند. با این حال «تواین» به نوعی از این دسته خارج شده است.

به گفته «گریبن»، کسانی که زندگی او را مطالعه می کردند مجبور به بررسی ده ها تن از منابع متنوع شده بودند که دانش ادبی او را به مقدار بسیار کمی آشکار می کرد.

 ترجمه: پریسا صفایی