آخرین انسان قرن بیست و یکم به کتابفروشی های ایران آمد

به گزارش لیزنا، مارگارت اتوود نویسنده «سرگذشت ندیمه»، «عروس فریبکار» و «آدمکش کور» برنده جایزه بوکر و یکی از ۲۰ زن نویسنده تاثیرگذار در دنیا و از تاثیرگذارترین نویسندگان جهان در سال‌های اخیر است.

«آخرین انسان» با نام اصلی «اوریکس و کریک» آخرین رمان مارگارت اتوود نویسنده مشهور کانادایی، پس از انتشار در سال 2003 در فهرست نهایی جوایز متعددی قرار گرفت.

این رمان به تعبیر خود اتوود «داستان عاشقانهٔ ماجراجویانه» است. داستانی عاشقانه که درواقع مضامین انسانی، اجتماعی، روانشناسی و جامعه شناسی را در بر دارد. به گونه ای که هر خواننده آخرین انسان را در وجود خود پیدا می کند.

 نام اصلی این رمان «اوریکس و کریک» است و در آینده‌ای روایت می‌شود که هیچ انسانی روی کره زمین باقی نمانده است. داستانی عاشقانه که در گذشته رخ داده و در آینده روایت می شود. زمانی که در آن هیچ انسانی به جز یک نفر روی کره زمین باقی نمانده است. «جیمی» تنها بازمانده یک فاجعه جهانی است که در سال‌های پایانی قرن بیست و یکم و در نتیجه مداخله شرکت های صنعتی در طبیعت و محیط زیست رخ داده است. شرکت هایی که هدفشان پیشرفت بود و هر کس که با آن مخالفت می کرد تهدیدی برای انسانیت به حساب می آمد. داستان جیمی که اتوود او را «اسنومن» (به معنای آدم برفی) نیز نامیده است، گاه در زمان حال و گاه در گذشته و در دوران کودکی او روایت می شود.

از جذابیت های این کتاب نام گذاری شخصیت های آن است. نام «اوریکس» به معنی آهوی آفریقایی و «کریک» به معنی نوعی پرنده به نام تیزشاخ، از نام حیواناتی انتخاب شده اند که در زمان وقوع داستان دیگر وجود ندارند و منقرض شده اند. این رمان ۱۵ فصل اصلی دارد و نام گذاری بخش های مختلف آن مانند انبه، خُرخُرِ گربه، چکش، مستاصل، خوکنک ها، رادیو و غیره نیز خود جذابیت خاصی به آن داده است.

آنچه باعت هیجان انگیز بودن این کتاب می شود مصداق قهرمانان آن در دنیای امروز است. جهان عجیب و غریب آن در واقع نمادی از جامعه امروز ما می تواند باشد.

اتوود در جای جای این داستان دردهای درونی و آرزوهای انسان امروز مانند حسرت روزهای گذشته را با زبانی ساده بیان می کند. دردها شخصیت های این داستان همان دردهای انسان امروز است و آینده ای که اتوود ترسیم می کند با آزمایشگاه های غیرمعمول، غذاهای ضد عفونی شده، حیوانات عجیب و غریب و غیره سرشار از حسرت روزهایی است که هنوز تکنولوژی پیشرفت نکرده بود. آینده ای که برای ما چندان غیرقابل تصور نیست.

در قسمتی از این کتاب آمده است:

«خورشید به بالادست آسمان می خزد و هر دم بر سوزندگی شعاع های نورش می افزاید. سرش سنگین است. جانوری پیچکی شکل و کلفت می خزد و دور می شود و درست هنگامی که پای اسنومن کنار او پایین می آید، تکانی به زبانش می دهد. باید بیشتر مراقب باشد. این مارها سمی اند؟ آیا آن دُم بلندی که نزدیک بود پایش را روی آن بگذارد، در قسمت جلوی بدن پوشیده از خزی نازک نبود؟ درست ندیده بودش. امیدوار است چیزی ازشان باقی نمانده باشد. ادعا کرده بودند که تمام مَرموش ها نابود شده اند، اما برای ازدیاد نسل فقط به یک جفت نر و ماده نیاز بود؛ یک جفت، آدم و حوای مرموش ها و یک آدم عجیب و غریب با دلی پر از بغض و کینه، که آن ها را در طبیعت رها کند تا زاد و ولد کنند، و از این تصور که آن ها در دل لوله های فاضلاب وول بزنند لذت ببرد. موش هایی با دُم های بلند و سبز و فلس دار و دندان های نیشی چون مارهای زنگی. تصمیم می گیرد در این مورد فکر نکند.

در عوض شروع می کند زیر لب زمزمه کردن تا سر حال بیاید. آن آواز چه بود؟ «سرزمین عجایب زمستانی.» مدت ها بعد از آخرین برفی که بارید، این آواز را هر کریسمس گروهی در بازارچه ها می خواندند. آهنگی در مورد کلک زدن به یک آدم برفی، قبل از آن که آب شود.»

رمان «آخرین انسان» در هزار نسخه به قیمت 35 هزار تومان از سوی انتشارات ققنوس منتشر شده است.